توسعه پلاستیک را می توان تا اواسط دهه 19 میلادی دنبال کرد.در آن زمان، برای پاسخگویی به نیازهای صنعت پررونق نساجی در بریتانیا، شیمیدانان مواد شیمیایی مختلف را با هم مخلوط کردند، به این امید که سفید کننده و رنگ بسازند.شیمیدانان به ویژه به قطران زغال سنگ علاقه دارند، که ضایعات کشک مانندی است که در دودکش های کارخانه ها با سوخت گاز طبیعی متراکم می شود.

ویلیام هنری پلاتینیوم، دستیار آزمایشگاه در موسسه سلطنتی شیمی لندن، یکی از افرادی بود که این آزمایش را انجام داد.یک روز، هنگامی که پلاتین در حال پاک کردن معرف های شیمیایی ریخته شده روی نیمکت در آزمایشگاه بود، متوجه شد که پارچه به رنگ اسطوخودوس رنگ شده است که در آن زمان به ندرت دیده می شد.این کشف تصادفی باعث شد پلاتین وارد صنعت رنگرزی شود و در نهایت تبدیل به یک میلیونر شود.
اگرچه کشف پلاتین پلاستیکی نیست، اما این کشف تصادفی از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا نشان می دهد که ترکیبات دست ساز انسان را می توان با کنترل مواد آلی طبیعی به دست آورد.تولید کنندگان متوجه شده اند که بسیاری از مواد طبیعی مانند چوب، کهربا، لاستیک و شیشه یا خیلی کمیاب یا خیلی گران هستند یا برای تولید انبوه مناسب نیستند زیرا بسیار گران هستند یا به اندازه کافی انعطاف پذیر نیستند.مواد مصنوعی یک جایگزین ایده آل هستند.می تواند تحت گرما و فشار تغییر شکل دهد و پس از خنک شدن نیز می تواند شکل خود را حفظ کند.
کالین ویلیامسون، بنیانگذار انجمن تاریخ پلاستیک لندن، گفت: «در آن زمان، مردم با یافتن یک جایگزین ارزان و آسان برای تغییر مواجه بودند.
پس از پلاتین، انگلیسی دیگری به نام الکساندر پارکس، کلروفرم را با روغن کرچک مخلوط کرد تا ماده ای به سختی شاخ حیوانات بدست آورد.این اولین پلاستیک مصنوعی بود.پارکس امیدوار است از این پلاستیک ساخته دست بشر برای جایگزینی لاستیک استفاده کند که به دلیل هزینه های کاشت، برداشت و فرآوری قابل استفاده نیست.
جان وسلی هایت، آهنگر نیویورکی، سعی کرد به جای توپ های بیلیارد از عاج، توپ های بیلیارد را با مواد مصنوعی بسازد.اگرچه او این مشکل را حل نکرد، اما دریافت که با مخلوط کردن کافور با مقدار معینی حلال، می توان ماده ای را به دست آورد که پس از گرم شدن می تواند تغییر شکل دهد.Hyatt این ماده را سلولوئید می نامد.این نوع جدید پلاستیک دارای ویژگی های تولید انبوه توسط ماشین آلات و کارگران غیر ماهر است.این ماده یک ماده شفاف قوی و انعطاف پذیر را به صنعت فیلم می آورد که می تواند تصاویر را بر روی دیوار پخش کند.
سلولوئید همچنین باعث توسعه صنعت ضبط خانگی شد و در نهایت جایگزین رکوردهای استوانه ای اولیه شد.پلاستیک های بعدی را می توان برای ساخت صفحات وینیل و نوار کاست استفاده کرد.در نهایت از پلی کربنات برای ساخت دیسک های فشرده استفاده می شود.
سلولوئید عکاسی را به یک فعالیت با بازار گسترده تبدیل می کند.قبل از اینکه جورج ایستمن سلولوئید را بسازد، عکاسی سرگرمی پرهزینه و دشواری بود زیرا عکاس باید خودش فیلم را توسعه می داد.ایستمن ایده جدیدی داشت: مشتری فیلم تمام شده را به فروشگاهی که باز کرده بود فرستاد و او فیلم را برای مشتری ساخت.سلولوئید اولین ماده شفافی است که می توان آن را به یک ورقه نازک تبدیل کرد و می توان آن را در یک دوربین پیچیده کرد.
در همین زمان ایستمن با یک مهاجر جوان بلژیکی به نام لئو بکلند آشنا شد.باکلند نوعی کاغذ چاپ را کشف کرد که به نور حساس است.ایستمن اختراع بک لند را به قیمت 750000 دلار آمریکا (معادل 2.5 میلیون دلار فعلی) خریداری کرد.باکلند با بودجه ای که در اختیار داشت، یک آزمایشگاه ساخت.و در سال 1907 پلاستیک فنلی را اختراع کرد.
این ماده جدید به موفقیت بزرگی دست یافته است.محصولات ساخته شده از پلاستیک فنولیک شامل تلفن، کابل های عایق، دکمه ها، پروانه هواپیما و توپ های بیلیارد با کیفیت عالی می باشد.
شرکت قلم پارکر قلم های مختلفی را از پلاستیک فنلی تولید می کند.به منظور اثبات استحکام پلاستیک های فنولی، این شرکت یک تظاهرات عمومی به مردم انجام داد و قلم را از ساختمان های بلند انداخت.مجله «تایم» یک مقاله روی جلد را به معرفی مخترع پلاستیک فنلی و این ماده که «هزاران بار می‌توان از آن استفاده کرد» اختصاص داد.
چند سال بعد، آزمایشگاه DuPont نیز به طور تصادفی پیشرفت دیگری کرد: نایلون، محصولی به نام ابریشم مصنوعی را ساخت.در سال 1930، والاس کاروترز، دانشمندی که در آزمایشگاه دوپونت کار می کرد، یک میله شیشه ای گرم شده را در یک ترکیب آلی مولکولی بلند غوطه ور کرد و یک ماده بسیار الاستیک به دست آورد.اگرچه لباس‌های ساخته شده از نایلون اولیه تحت دمای بالای آهن ذوب می‌شدند، مخترع آن کاروترز به انجام تحقیقات ادامه داد.حدود هشت سال بعد، DuPont نایلون را معرفی کرد.
نایلون به طور گسترده در این زمینه استفاده شده است، چتر نجات و بند کفش همگی از نایلون ساخته شده اند.اما زنان از مصرف کنندگان مشتاق نایلون هستند.در 15 می 1940، زنان آمریکایی 5 میلیون جفت جوراب نایلونی تولید شده توسط DuPont را فروختند.جوراب های نایلونی کمبود دارند و برخی از تجار شروع به تظاهر به جوراب های نایلونی کرده اند.
اما داستان موفقیت نایلون یک پایان تراژیک دارد: مخترع آن، کاروترز، با مصرف سیانور خودکشی کرد.استیون فینیچل، نویسنده کتاب «پلاستیک» می‌گوید: «پس از خواندن دفتر خاطرات کاروترز این تصور را پیدا کردم: کاروترز گفت که موادی که او اختراع کرده برای تولید لباس‌های زنانه استفاده شده است.جوراب بسیار ناامید بود.او یک عالم بود و همین باعث می شد که او احساس غیرقابل تحمل کند.»او احساس می کرد که مردم فکر می کنند که دستاورد اصلی او چیزی جز اختراع یک «محصول تجاری معمولی» نیست.
در حالی که DuPont مجذوب محصولات خود بود که به طور گسترده توسط مردم دوست داشتند.انگلیسی ها در طول جنگ کاربردهای زیادی از پلاستیک در زمینه نظامی کشف کردند.این کشف به طور تصادفی انجام شد.دانشمندان در آزمایشگاه شرکت سلطنتی صنایع شیمیایی بریتانیا در حال انجام آزمایشی بودند که ربطی به این موضوع نداشت و متوجه شدند که یک رسوب مومی سفید رنگ در کف لوله آزمایش وجود دارد.پس از آزمایشات آزمایشگاهی مشخص شد که این ماده یک ماده عایق عالی است.مشخصات آن با شیشه متفاوت است و امواج راداری می توانند از آن عبور کنند.دانشمندان آن را پلی اتیلن می نامند و از آن برای ساختن خانه ای برای ایستگاه های راداری برای گرفتن باد و باران استفاده می کنند تا رادار همچنان بتواند هواپیماهای دشمن را زیر مه بارانی و متراکم بگیرد.
ویلیامسون از انجمن تاریخ پلاستیک می گوید: «دو عامل باعث اختراع پلاستیک می شود.یک عامل میل به پول درآوردن است و عامل دیگر جنگ».با این حال، دهه های بعدی بود که پلاستیک را واقعاً فینی ساخت.چل آن را نماد «قرن مواد مصنوعی» نامید.در دهه 1950، ظروف مواد غذایی پلاستیکی، کوزه ها، جعبه های صابون و سایر محصولات خانگی ظاهر شد.در دهه 1960، صندلی های بادی ظاهر شدند.در دهه 1970، دوستداران محیط زیست اشاره کردند که پلاستیک ها به خودی خود تجزیه نمی شوند.اشتیاق مردم به محصولات پلاستیکی کاهش یافته است.
با این حال، در دهه‌های 1980 و 1990، به دلیل تقاضای زیاد برای پلاستیک در صنایع خودروسازی و تولید رایانه، پلاستیک جایگاه خود را بیشتر تثبیت کرد.غیرممکن است که این موضوع معمولی فراگیر را انکار کنیم.پنجاه سال پیش، جهان تنها می توانست سالانه ده ها هزار تن پلاستیک تولید کند.امروزه تولید سالانه پلاستیک در جهان بیش از 100 میلیون تن است.تولید سالانه پلاستیک در ایالات متحده بیش از تولید ترکیبی فولاد، آلومینیوم و مس است.
پلاستیک های جدیدبا تازگی هنوز در حال کشف هستند.ویلیامسون از انجمن تاریخ پلاستیک گفت: «طراحان و مخترعان در هزاره آینده از پلاستیک استفاده خواهند کرد.هیچ ماده خانوادگی مانند پلاستیک نیست که به طراحان و مخترعان اجازه می دهد محصولات خود را با قیمت بسیار پایین تکمیل کنند.اختراع کردن.